Daha da Sonra -8-

ben hep “bir köylü” “onu anlamaz, ona deðer vermez”dim
oysa ben de onun hakkýnda ayný þeyleri söylerdim
ne ben, ne ailem, ne benim bakýþým, görüþüm, hasletlerim
ayrý dünyalarda sýradan iki kiþiliktik ben ve eþim..

ona göre ben; para kazanan, giderleri karþýlayan idim
o çamaþýr, ütü, sanki evimin temizliðini yapan hizmetçim
oysa severek evlenmiþtim.. ama, sevdiðim deðildi evlendiðim
koþarak gitsem bile evime, bitirir kapýyý açan biri’m

bir gün gene o yollardayken aradým yol bitecek gibi mi
“çok daha, en az iki saat, bari ben de sana taraf geleyim..” dedi
oraya geldiðimde “gülüümm”ü bekler buldum beni
yola çýkýp bana doðru gelmiþti.. mutluluk baþka ne ki

nasýl sarýldý!.. bu nasýl bir hasretti.. bir yürek iki kiþi
yan yana oturduk.. sarýldý bana, öptü, almadan gözlerini
ufak-tefek, çok mutluydu.. hayat dolu, kainatýn en güzeli
fark ettim ki hiç öpülmemiþim.. sevmemiþ kimse beni..

ne yapacak nereye gidecektik.. ne olacaktý, þimdi
eþinin kimliðini, evlilik cüzdanýný getirmiþ “otele” dedi
þaþkýndým.. o gidip kaydoldu, yerleþmiþ.. çaðýrdý beni
ilk defa otelde kalacaktým, kalbim duracaktý sanki

Sosyal Medyada Paylaşın: