Bir geceyi düþün, Sokak lambasýnýn yer yer aydýnlattýðý kaldýrýmlarý düþün… Ýnsanlarýn telaþlý bir þekilde Kirlettiði kaldýrýmlarý düþün… Gecenin kör vaktinde; Otobüs duraklarýný Park oturaklarýný düþün… Araçlarýn yükünü taþýyan caddeleri düþün… Gece ne kadar ürpertiyor seni deðil mi ??? Üstelik karanlýktan da korkarken…
Ýþte ben böyle gecelerde buluyorum kendimi… Sen uykuya doyarken, Gözlerim bir yorgunluðu çiziyor… Saatin bile koþmaktan yorulduðu bu gecelerde, Yalnýzlýðýmý iþliyorum kaldýrýmlara… Üstelik hiç de yalnýz deðilken…
Anlaþtýðýmýz bir nokta var; Adýmýz yan yana iþlenmeyecek kaldýrýmlara… Anlaþamadýðýmýz bir nokta var ki; Sen beni yalnýz býraktýðýný zannediyorsun, Peþimden gelen bir ÖLÜM ve Peþinden koþtuðum bir HAYAT varken Nasýl yalnýz olabilirim ki… ???
Sosyal Medyada Paylaşın:
mesutcan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.