Kasvetli bahar akþamýydý Deniz’de hüzün yelleri esiyor Mevzide kurþunlar aðlýyordu Tüm bunlar raðmen; sen gülüyor, Ben ölüyordum...
Çocuklar annelerinden kaçýyordu intihar havasý vardý güneþin gölgesinde naçizane bir sen vardýn, hüzün kovanlarý hep boþtu. gökler aðlamaz diyordu annem; kýzdýrma malýsýn yýldýzlarý.
Çoban yýldýzý, diðer yýldýzlarý güdüyordu, elektrik tellerinde serçeler, Bahçelerde manolyalar, Neptün’de bir adam beliriyordu..
Zeytin dallarý maviye boyanmýþtý, Rüzgar kýrmýzý esiyordu. Tüm bunlara raðmen sen gülüyor; Ben ölüyordum...