Ne zaman dilinden baþka isim dökülse,
Ýhanete küfreder, ihtirasa kýzarým.
Dünyanýn derdi aksa yüreðimde birikse,
Hayata susar, kederime kader yazarým.
Boþ boþ bakarým yokluðunun varlýðýna,
Ýnci mercan gözyaþlarýmý azad ederim.
Sensizlikle dolan kalbim aðýr gelir bana,
Ölümü anlatýr bir usta gibi þiirlerim.
Duygularým kýnýndan çekilmiþ ve keskin,
Muhralaþan yaralarýma dost yeni yaralar açarým.
Adýný sanki ben koydum sensizliðin,
O yüzden suskun mýsralarýmla aðlarým.
Kýr kalemi kýr ve ver hükmünü,
Ben sen mutluysan sensiz de yaþarým.
Üzüntülerle deðil sevinçlerle doldur ömrünü,
Gözyaþlarýný alýr, kendi içimde saklarým.
Sakýn korkma, çýkar aþk diye karþýna,
Soran olursa seni, öldü derim.
Güvenim kalmadý artýk aþka bundan sonra,
Ben karýþmam hayata, olduðum gibi severim.
Son sözümdür sevda sokaðýnýn aþk iþçisi,
Sevdanýn sokaðýna ben aþk taþlarý döþerim,
Sen mutlu ol, rüzgârlar getirsin haberini,
Senin için mezarýmý ellerimle deþerim.