karabasanlar serilmiþ göðe bu gece küfürlerimden beslenmiþ obur insan çizimleri evlerin çatýsýna yerleþmiþ iplere asýlmýþ içi boþ gömlekler rüzgarýn diliyle konuþuyor benimle
týrnak aralarýmý gündüzün panaromal yanýlsamalarý saçlarýmý demokrasinin yap boz yararý kirletmiþ kargalar her zaman her yerde parýldayan yýldýzlarý bile karartýyorlar þehrin ýþýklarý kirli beyazla bir gamzemi daha dolduruyor aðýrlaþýyorum daha önce denenmemiþ ölümler arýyorum balkonumda çýðlýksýz ve sýcak tutunduðum demirde avuçlarým üþüyor iskeletim hiçlikte dertlerini duymak istemiyorum duvarlarýn
her yazýlan mýsrada eksiklik hissi doyurmayan su tadý gideceði yere hiç varamayan uzun bir yolculukta yazdýklarým bilincin masal yuvalarý gerçekciliðin talanýnda kendi kýskacýnda çýrpýnýyor beynimdeki yengeç burnumun aktýðýna aldýrmýyor aðlamamý bekliyor bulutlar biliyor ben aðlamam ki!
söylenmemiþ sözlere þiir gibi muhtaç sessizliðim bir sesin serinliðini düþlüyor göðsümün labirentleri bedenimi dalgalandýrýyor nefes alýþ veriþim ýraklarda bir kaç gemi daha kor yalazlarda batýyor kaptanlarý ’benim’ gibi susuyor
içimin iklimsiz þehrinde birikmiþ cerahat biraz daha kilitli kalsýn gecenin karanlýðýnda belki yarýn bir nisan yaðmuruyla temizlenirim...
Sosyal Medyada Paylaşın:
çöldeki kelebek Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.