Kırlangıç Hüznü

Biliyorum bu mevsimde gelmeyeceksin.
Týp deyip susturacaksýn
Volkaný patlamýþ
Yüreðimin kýrýlmýþ penceresini.
Homurdanýp gökyüzü ile
Baþýma mevsimsiz karlar yaðdýracaksýn.

Biliyorum esir kalmýþ mülteciler kuyruðunda
Son sýrayý bana ayýracaksýn.
Vay diyeceðim belki de
Kusarak yýllarýn tek tek günlerine
Ellerimi üþüten yoksul sevinçler içindeki
Titreyen yüreðime kýzacaðým belki de.

Biliyorum adresin yok þimdi
Uzun bir yol gibi sonsuzsun benliðimde.
Hiç mecalim yoktur bilesin
Kýrdýðýn bir fincanýn telvesinde
Aynalar yüzümün yarýsýný göstermez
Ve gözlenmezsin gözümde baþka birisine.
Anlamý yoktur sensizken dilimdeki kelimelerin
Anlamaz zaten beni kimse
Bu acýlarla abanasý kentlerinde

Biliyorum eðer kavþaktaysa ömrüm
Uzayýp gider dostlar tek tek gözlerimde.
Kýz kulesinde bile aþklar çoðalmaz artýk
Sevda böylesine yaban kalmýþken KIR HÜZNÜNE
Ve burasý son nüshasý sevginin, ayrýlýðýn, gitmenin
Burasý cefadan yananlarýn okuduðu bir ölüm duasý
Tik taklarla beraber giden kýsacýk ömrümün
Kýrlangýçlar gibi karanlýk bir sefasý

Biliyorum yýrtýlan uçurtmalarda kaldý
Bize uzak kalan umudun þafaðý
Mevsimlerin göz yaþlarý dükkanlarýn önünde
Bekledi sahibini pusulasýz bir þekilde

Biliyorum bu sefer gitmek vakti geldiyse
Elbet bulunur bir taþeron katil kirpiðimde.
Kirpiðim oklarla dolsun benim tüm bedenimde
Madem böyle uçurtmasýz yaþayacaðým
Öyleyse savursun yüreðim kendini bir denize...
Sosyal Medyada Paylaşın: