hep acýyan yanlarýma denk geldi þiirim
þöyle oturup da aðýz tadýyla
iki mýsra dizemedim
ya gözyaþý bulaþtý kenarýna
ya hüzün koktu
ya yanýktý körkütük...
halbuki yazacak ne çok þey vardý
aydýnlýk ve güleç
doðan günden baþlayýp gecenin yýldýzlarýna
methiyeler düzebilirdim uzun uzun
vuslatta iki aþýk yakalanabilirdi kafiyelerime ansýzýn
ama hep ayrýlýk oldu satýrýn sonu
yüzüme koyduðum tebessüm
yetmedi þiirlerimi güldürmeye...
belki bir ümit bundan böyle
kalemi aldýðýmda elime
ana yüreði, evlat kokusu, dost muhabbeti
ya da sadýk bir sevgili dillenir de
þöyle oturup aðýz tadýyla
keyfini çýkartýrým mýsralarýmýn...