Gün !
henüz uyku mahmuru
yýllarýn gýybetine kapýlarýný örterken
kör aynalarýn tülbentine mâtem çalmýþ
bir tarih aðlýyordu
Oysa !
Kim demiþti yaþam süt liman
duygularý pörsümüþ takvim yapraklarý
ruhu yanmýþçasýna gün öðütürken
yedi düvelden kalkan söz zerreleri
vurdum duymaz yapmýþ kâinattaki serkeþan insanlarý
Ki bilirdik ,
Ardýmýzda hazýr
Ürkek gölgeler geçerdi üzerimizden
Ve hiç kýrýlmazdý kâder denilen yazgý kabuðu
Bizse ,
Hz Âdem ve Hz Havvâ’dan beri
Cebelelleþtik nefsimizle
Bildik ki,
Ruhlarýmýz ömrün üvey evlatlarý
Bedenlerimiz ise toprak ana
Ve biz yetimleriydik
/.../
Gönül Aydemir Adýgüzel