KAYBEDENLER GERÇEĞİ

Yokluk ile tükendi umut denen sermaye;
Sevincimiz kursakta birazdan da az bizim.
Sürgün iken baþladýk acýlarda ermeye
Bu yüzden sözümüz tok; baþýmýz beyaz bizim!

Hýrçýnýz! Havamýz sert! Zaman; öfkeli deniz!
Hýrsla, aþýk atmaktan ne bet kaldý ne beniz.
Hülyâda, her hüsranýn býraktýðý derin iz:
Caný târumar etti; baharýmýz güz bizim.

Mutluluk veresiye ýzdýrap peþin peþin
Baþtan eyvallah deyip cilvesine ateþin
Girip þaþkýný olduk aþk denen keþmekeþin
Merhamet tarlasýnda serpilen maraz bizim.

Fermanýn doðasý ki; dinlemiyor amaný
Hayatla meþk etmeye gönlün de yok dermâný
Yandýk, geçim derdiyle; görünmüyor dumaný
Ýçerimiz yanardað dýþýmýz ayaz bizim.

Sakýn bunak sanmayýn dumur olsak da yer yer;
Elden düþmemiz bile piyasada muhayyer.
Dert, derdinden yakýnsa üzgümüzde bulur yer
Dilimiz he’ye yatkýn; hayýra ahraz bizim.

Doruklar bulutlanýr; içimiz gam vadisi!
Göz kapaklarýmla bir yerle göðün perdesi
Kapanýnca dolar mý çilemizin vadesi?
Ahretimiz hacizli nafile niyaz bizim.

01.04.2012

Salih ERDEM / AYDIN

Sosyal Medyada Paylaşın: