kendi çarmýhýmý kendim kurmuþum bilmeden
“dilimdeki hiç içimi yaran haç olmuþ”
üþenmemiþ onca kýzýlcýðý doldurmuþum selelere
bunca zaman çarmýhta kuruduðumu unutup
gözümde titreyen göle dalmýþým
seni düþündükçe üþümüþ, üþüdükçe ýþýmýþým
ey güne hakim geceye mahkumum
güne perde indi gönlüme dert
arasam da seni bulsam ne ki
söylenmedik söz mü kaldý duyulmadýk feryat
ömrüme kýran girdi
gelse ne kâr gelmese ne gam...
... and olsun ki sustum