aklýma geldiðinde dokunuyor kalbime imkansýz vuruþlar;sýzlýyor yüreðim duyulmayan haykýrýþlar,sonu olmayan yollar üzerinde koþuyorum durmadan kurþun gibi hava, kabus gibi sis... sen yoksun,bu büyük bir giz kuþkular duyuyorum kuþun uðultusundan korkuyorum durup soluk alýyorum yaþamdan... büyük bir sessizlik ve sensizlik esmeye baþladý rüzgarlar tekrar baþladým koþmaya yolun sonu gelmiyordu umutsuzluðun peþinde koþmaya devam ettim umut içinde gri renkli hayatlar kapalý kapýlar ve tüten bacalar görmüyordum önümü ama bakmýyordum arkama da sen bekliyordun beni durmak yoktu ama tükenmiþtim artýk ve o anda geldi yolun sonu uçurum aþaðýsý dahasý yoktun sen imkansýzlýðýn vedasý akýttým gözyaþlarýmý uçurumdan aþaðý kayýp gitti seninle ve umutlarýmla beraber ve en son vedalaþtým dünyayla hayallerimle,kendimle ve býraktým kendimi sen bulacaðýmý bildiðim tek yer olan sonsuzluða....
Sosyal Medyada Paylaşın:
peçenek Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.