Dürtü kölesi olmuþ mantýklý hâl arama, Ne insanlar tanýrým yok ‘insanlýk’ eseri. “Bana ne” diyemem ki tuz basýyor yarama, Ne insanlar tanýrým ‘insanlýktan’ çok geri…
Selâm veremez oldum kurtaramam yakamý, Yanýmda divânedir döndüm eþti arkamý, Ýhtiyaçtan arada, takýlsam naz makamý, Ne insanlar tanýrým sözü zehir tesiri…
Ensesi kalýn biraz, göbeði hayli þiþkin, Medeniyet yularý kullanýr aklý þaþkýn, Âdem’dir deyip geçtim anlamaz ruhu taþkýn, Ne insanlar tanýrým ‘insandan’ yok haberi…
Etiketi cüzdaný bunlar sebeb-i kibir, Edâlý tebessümle içimden dedim “Kebir”, Kaç metredir bunlarýn uzanacaðý kabir, Ne insanlar tanýdým dünyada yoktur yeri…
Daha neler yazardým kalemim etti hayâ, Tükürürdüm yüzüne bozuk olsaydý maya, Katýlaþtý yüreðim, âdeta yalçýn kaya, Ne insanlar tanýrým ben de onlardan biri…
Ayser ÖZBAKIR Sosyal Medyada Paylaşın:
Ayser ÖZBAKIR Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.