kuçük bir yetimin anısı

Küçük bir yetimin anýsý

Çocukken kurduðum, hayalim hep babamdý. Babamýn vefat etmesini kýt kanaat hatýrlýyorum…..
O yüzdende öldüðünü asla kabul etmiyordum... Sanki bir yerlerden gelip! Ben hayattayým iþte yavrum diyecekti. Biliyordum diyecekti. Her gün ben ama yalnýz ben evimizin önündeki duvara sýrtýmý dayar, fütursuzca insanlarý izlerdim. Yoldan geçenlere bakardým, acaba derdim babamda þuradan çýkýp gelir mi bir gün.
En mutlu günüm rüyalarýmda babamý gördüðüm günlerdi. O gün herkese gülümserdim, birileri bana kýzmýþ, beni itmiþ aldýrmazdým babamý görmüþtüm çünkü.
En çok yaptýðýmda þiir yazmaktý. Hani babam gelecekti ya, yazardým hep. Silerdim tekrar yazardým, en güzeli olmasý lazýmdý. Babam okuyacaktý sonuçta. Çünkü babam gelecekti. Yazardým ama kimseye göstermezdim. Ýlk babam okuyacaktý þiirlerimi. O yüzden kýyýda köþede, geceleri yatakta yazardým. Sonra uykum gelir uyuyakalýrdým. Kalkýnca aðlardým, þiiri bitiremediðim için utanýrdým. Kimse anlamazdý niye aðladýðýmý, bilmezlerdi. Hiç de bilemediler zaten.
Bide resim yapýþým vardý. Okuldaydým; derste resim dersiydi. Öðretmen en sevdiðimiz insanlarý çizmemizi istedi. Herkes annesini, babasýný ve kendini çiziyordu. Bense resmin ortasýnda tek basýma duruyordum. Çizemiyordum ki kimseyi. Annemi hiç görmemiþtim. Babamý da hatýrlamýyordum ki çizeyim
Sonralarý büyüdüm, gelmiyordu babam, bekliyordum’’ hadi ama baba gel diyordum’’ ama gelmiyordu.
Bir yetim gülüyorsa, baþýna þefkat eli deðdiði içindir.
Bir yetim gülüyorsa, bütün bir toplum gülüyor demektir....

Sosyal Medyada Paylaşın: