Kar sessizliði. Doðanýn uykusu bu herhalde ya da insanlýðýn. Pencereden baktýðýmda hareket eden hiçbir þey yok, yaðan kardan baþka. O kadar saf bir sessizlik ki geçen arabanýn bile çýkardýðý sesler olduðu yerde kalýyor, sessizleþiyor.
Her yer bembeyaz örtüyle kaplý. Doða uyuyor. Bahçedeki aðaçlar düðün elbiselerini giyiyor aksine. Giydikleri elbiselerle beraber boyunlarý bükülüyor, baba ocaðýndan ayrýlan gelincesine. Acaba bu elbiseyi çýkartamayacaðýný, güneþin hiç doðmayacaðýný zannettiði için midir ?
Doða uyuyor. Ýnsanlar uyuyor. Babam uyuyor. Ben uyuyorum. Sanki kar üzerimizi örtmüþcesine, güneþin hiç doðmayacaðýný zannedercesine. Sosyal Medyada Paylaşın:
tulga Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.