AŞKI UNUTAN ADAM

Yýllar önceydi.
Yaðmurlarýn kuruttuðu mevsimlerdi
Nehirlerin kýrmýzý aktýðý
Çiçeklerin zehir açtýðý günlerdi
Delikanlý çaðlarýndaydý.
Sevda oku gözlerinden girip, kalbini vurmuþtu.
Daðcýlarýn, yüce daðlarýn dumanlarýna aldandýðý gibi,
O da kapýlmýþtý bu rüzgâra...
Hayal içip sarhoþ oluyordu,
Gecelerin, akþamlarýn yerini aldýðý saatlerde.
Artýk yalnýzca onun öptüðü güller güzeldi.
Gülüþü ruhunu serinleten bir rüzgâr gibiydi.
Aþk hücrelerine kadar iþlemiþti,
Hasretin kavurucu ayazýnda yanmaya baþlamýþtý bile..
(laleler rengini dudaklarýnýn kýrmýzýlýðýndan alýyordu)
Onsuz geçen her saat kýzýl bir karanlýktý, batan gönül ufkunda.
Gökyüzündeki yýldýzlar þahitti acýlarýna...
Uyusa... Rüyalarýnda canlanýrdý buz tutmuþ hayali
Ah bir görse, elini tutsa özlemi dinerdi belki de
Gülümserdi yüzüne talihi, sevdiðini söylese
Utancýný yenerdi bir kere gözlerine bakabilse
Yakýnken uzak olmak içini yakýyordu.
Sýlada gurbeti yaþamak gibiydi bu hasretlik.
Ne zaman aþýlýrdý sevdiðini kendinden ayýran baþý kör dumanlý daðlar.
Büyüdükçe büyüyordu sevda sancýsý kalbinde,
Bütün vücudunu sarýyordu.
Yüreðinden volkanlar fýþkýrýyordu.
Mavi patiska düþleri de kar etmiyordu artýk.
Bahardý saçlarýnda kanayan, güller misali
Bedeninde aðýtlaþýyordu bu yük
Hüzün yaðmurlarýyla yeþeren intihar çiçekleri açýyordu.
Islak avuçlarýnda...
Günden güne umudu tükeniyordu.
Ona kavuþmak düþten de öte bir düþ olmuþtu onun için .
Bunalým ikliminde ömrü çürüyordu.
Hele ellere gittiðini de duyunca; hayatý büsbütün kararmýþtý.

Onu; unutmaktan baþka çaresi yok gibiydi.
Her gün ateþlerde yanmanýn, karþýlýksýz sevginin serseri mayýnlarýna basmak,
Yýkýcý kurþunlarýna hedef olmak genç yaþta yüreðini aðartmýþtý.
Böyle sevmek adým adým ölüme yürümekti.
Adým adým çürümek demekti.
Ve en sonunda unutmaya karar verdi.
Ama unutmak nasýl bir þeydi, tadý nasýldý.
Ciðerine saplanan hançerin boþluðunu, yarasýný nasýl kurutacaktý.
Hem ölmek kolay unutmak zor deðil miydi?
Bütün bu sorular beynini kuþatmýþtý.
Yaþamadan da öðrenilmezdi ki.
Kendini þarkýlara vurarak ta bu sýzý geçer miydi?
Yazýn donduran, kýþýn çýra gibi yakan türkülerde çözüm olur muydu?
Ama zaman neleri unutturmuyordu
Hayat ne acýlarý, ne ayrýlýklarý kaynatýyordu içinde...
Ömrünü yollara vurmuþtu.
Gömlek deðiþtirir gibi, þehir deðiþtiriyordu.
Fakat yüreðini nereye götürürsen, sevdaný da yanýnda götürsün.
Aþkýn kurallarý her yerde geçerliydi
Ýnsan unuttukça eksiliyordu; ilk zamanlar bunun farkýnda deðildi.
Sevgisiz kalbini bir þan gibi, bir madalya gibi göðsünde taþýyordu.
Sevdanýn vadilerini, unutmak ýrmaðýyla yarýp geçiyordu.
Ayrýlýðýn ve yalnýzlýðýn rengi hep aynýydý.
Ateþ kýrmýzýsý...
Gönül daðýna lapa lapa yaðan karlar, kömür karasýydý.
Riyakar umutlarý Nuh tufanýna gebeydi.
Eriyen sadece mum deðildi yalnýz; sevmeyi unutmuþ,çaresiz yüreðiydi.
Güllerin adý bile yabancýydý.
Renklerinin manalarý derin, kokusu güzel olsa da umurunda deðildi.
Yalnýzlýk ruhundan bir parçaydý taþ kesilmiþ bedeninde...
Buralarda vuslat firar etmiþ bir mahkûmdu.

Artýk duvarlarda yazýlý olmasa bile, gönüllerde kazýlý bir ismi vardý:
AÞKI UNUTAN ADAM.......

Hüseyin Özbay
Sosyal Medyada Paylaşın: