Ümidsiz bir quþam çöldə qalmýþam,
Səhər ayazýndan yaman donmuþam.
Bir tikə yem üçün qanad açmýþam ,
O eyvan, bu eyvan yuva gəzirəm.
Açýq bir pəncərə gördüyüm zaman,
Bir ümid oyanýr qəlbimdə o an.
Bəlkədə buradýr yuvam, məskənim,
Bura olacaqdýr son mənzilim .
Bəlkədə burada mən yem taparam,
Soyuqdan, ayazdan bura qaçaram.
Sýðýnacaq olacaq burasý mənə ,
Qəlbimsə dolacaq yenə ümidlə.
Lakin ümidlərim yenə qýrýldý,
Qanadým elə bil kökündən sýndý,
Yýxýldým bir anda çəmənliyə mən
Nə qədər eylədim qalxa bilmədim.
Məni zalýmýn biri yýxýbmýþ,
Məni göydə görcək silah açýbmýþ.
Mənsə hər bir þeydən tamam xəbərsiz,
Süzürdüm göylərdə yaman səbirsiz.
Baþýmý qaldýrýb qatili gördüm,
Məni bu hallara salaný gördüm.
Üzündə xəfifcə təbəssüm vardý,
Qanlý zəfərinin həzzin alýrdý.
O anda göz yumub, qanad açdým mən,
Ruhumu götürüb yaman qaçdým mən.
Bədənim otlarýn sərin mehindən,
Buz kəsib qalmýþdý zalým əlində .
Mənsə sonsuzluða qanad açmýþdým,
Əslində zəfəri mən qazanmýþdým.
Bu fani dünyada bədən qoysamda,
O sonsuz dünyaný mən qazanmýþdým .
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.