El-Hay
Varlýðý vacip olan Allah’ýn Hay sýfatý,
Ýlelebet bakidir, Hayyül-kayyum’dur Zatý
O Ýlahi hayatýn, ilim ve iradenin,
Ýlk baþýnda yer alan, sýfatý âli’yenin.
Varlýðýna baðlýdýr ki ondan var olanlar,
Oradan beslenenler, oradan can bulanlar.
El-Hay diri demektir, zýddý ise ölümdür,
Bu bir tecelliyi Hak, halka kýsa bölümdür.
Hem öyle diri ki, “uyumaz, gaflet basmaz”
Her zerreden “haberdar” asla gözünden kaçmaz.
“O önden gidenleri, arkadan gelenleri,
Ýlmiyle bilmektedir, bilmezi bilenleri”
Allah’ýn Hay oluþu, diriliði de kendinden,
Mahlûktaki dirilik, muradýyla emrinden.
Hay güneþi olmasa, candan eser kalmazdý,
Doðmak, yaþamak, ölüm, “Kün” emri de olmazdý.
Her canlý varlýklarýn, diriliði haydandýr,
Sayýlý nefesleri, ömre düþen paydandýr.
Hatta varlarýn bile, “ilahi feyz” hayatý,
Onlarýn özelliði, Hakkýn sübut sýfatý.
Canlýlar olmasaydý “Kün” emrini duyulmazdý,
Hiçbir þeyin, nesnenin, varlýðý bulunmazdý.
Bilim ile uðraþan, ilim adamlarýnca,
Seslerini duyarlar, bilimi kadarýnca.
Birde muhakkik olan, ehli keþif kimseler,
Kemaliyle iþitip, duyduðunu zevk eder.
Tertemiz müþahitler, bu lezzetle yaþarlar,
Kabuktan öze doðru, sayýsýz yol aþarlar.
Onlara elem, keder, asla zarar vermezler,
Zira hiçbir fiili, Hay’dan ayrý görmezler.
Cismani tüm elemler, ruhani nimetlere,
Ne karþý koyabilir, ne dert açar dertlere.
Ariflerin dertleri, Mevla’sý efendisi,
Ezel ebet Hay olan, Hak-Teâlâ kendisi.
Veliye suret bela, manasý azim nimet,
Perdeli olan kimse, bunu anlamaz elbet.
Ömrü ziyan edene, yazýklar olur eyvah,
Yaratýklar ölümlü, ölümsüz olan Allah,
Bir daha çýkarmazsa, son nefesini yutan
Ýþte ölüp gidenler, onu içinde tutan.
Elbette doðum ölüm, illaki muradý Hak,
Ýnþallah iki cihan, cümlemiz olur ak pak.
Ya Rabbi her nefeste, þahit eyle kendine,
Cümlemizi ölmeden, boya senin rengine.
05.03.2012…Mustafa Yaralý
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.