El-Muhyi
Var olma istidadý, olan cümle varlýða,
Varlýkla varlýk veren, geniþliðe darlýða.
Ezelden yaratýlmýþ, maddenin heyulasý,
Hakkýn terkibiyle, onun ayan olmasý.
Hayat kendi zatýnda, kullarda ki yaþamak,
Fenasý bu yeryüzü, bekasý dik basamak.
Bir kul Hakkýn zatýnda fani olursa eðer,
“Ben onun iþitmesi, görmesi olurum” der.
Kullarda ki mukayyet, yaþam az bir “pay” dadýr, Zandan geçen bilir ki, gerçek hayat “Hay” dadýr.
Þu hayatýn sahnesi, ölüm dirim eksenli,
Bir gölgeden ibaret, oyun ki, senli/benli.
Perdeler kapanýnca, ne ben varým, ne sen var,
Kim bilir gelenler mi, gidenler mi bahtiyar?
Mevcutlara, sirayet eden ilahi hayat,
Sýrlarýdýr “varlýðý” ,var gösteren her sanat.
Sanata hayran kalýp, sanisi’ni görmemek,
Belki bir yarasadýr, belki de bir köstebek.
Varlýk bilinmek ister, var edenle birlikte,
Buna arif olanlar, bilinmeli dirlikte.
Rabbine tazim ile avuç açmýþ Peygamber,
“Ýlmimi ziyade et, hayretimi artýr” der.
“Eþyanýn hakikati ve belasýz yakýnlýk”
Dikkatimizi çeker, özden öze bakýmlýk.
Ya Rabbi cümlemizi Muhammedi ahlakla,
Basiret nurunu ver, kalbe, gönüle, akla.
03.03.2012…Mustafa Yaralý
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.