güneþi gördüðünde umursamadan ardýndakileri yürüyor izinde ateþinde ýsýtýyor üþüyen ayalarýný bir çift sabi gözde büyütüyor umutlarýný bazen bir ovada durduk yere açan çiçekte bazen karlý bir daðýn kuçaðýnda boy veren kardelende huzuru bulup dindiriyor susuzluðunu
kalbim koca dünya’yý sýðdýrýp sindiriyor içine zulmü sevgisizliði anlamak istemiyor sorgulamalar boynu bükük neden niçin deðer mi
ufukta iken mevzi kapýda iken beklenen son kalbim niyaz’da yüreklerdeki paslar yaðmurlarla pak olur insanlýk merhametle kurtulur