Üşüyorum... Gel!

Ayaksýz semazenler gibi olurum ne zaman seni düþünsem
Aklým hep firar eder gözlerimin önüne düþünce gözlerin
Yine böyle bir gecedeyim.
Ayakta duramýyorum.
Her damla göz yaþýmda
Gönlüme düþen sen deðilmiydin?
Diz çökmüþtüm aþkýna,
Arýnmýþtým benliðimden,
Her sözüm umut olmuþtu sen olmuþtun.
Þimdi býraktýðýn umutsuzluklardan
Uykusuzluða yolcuyum!

Vay baþýma gelenler!
Bu ben miyim?
Yüreðimden gelen seslerle
Her gece sonsuzluða adým adým yaklaþan,
Sadece senden bir kuruþ sevgi isteyen ben miyim?
Seni baþka baþka objelerde hatýralarla yaþayan,
Bu mecnun ben miyim?

Geride bir eyvahlarým bir de hiçliðim kaldý.
Adýmýn yanýna adýndan baþka hiçbir isim ekleyemedim.
Ve bütün ruhumu esir eden,
Senden arýnmýþ beni, hiç mi hiç düþünemedim.
Sensizliðinle sessizce ölürken
Ýçimde bir ukte gibi kalan sýrlarý
Sana hiç söyleyemedim.
Ve neden onu benden aldýn,
Alma onu benden diyemediðim kader örerken aðlarýný,
Yer ve gök eþlik ederdi benim gözümden akan yaþlara.
Ne kadar gitme artýk desemde
Ayrýlýðýn senfonisi hergün çalmaya devam ederken
Kapatýn ýþýklarý! Gidiyorum ben!
Sensizliðinde sonsuzluða uzanýrken bir kez olsun gel!
Üþüyorum ….. Gel!
Diyemedim...

Sosyal Medyada Paylaşın: