ÖĞRENDİK Kİ

Her dost bildiðimiz dost deðildir
Asýl dost kara günde bellidir
Biz kendimize gelmezsek
Aldanýþlarýmýz bizi kendimize getirir
Bir rüzgâra tutunmazsak
Fýrtýnalar savurur götürür
Ýnandýðýmýzý savunmazsak
Ýnancýmýzý bize uzak sayarlar
Alýþkanlýklarýmýz baðrýmýzda kanadýkça
Piþmanlýklarýmýz daðlar gibi yýðýlýyor
Hissettiklerimizi söylemedikçe
Kalp kapýsý köreliyor
Yalnýzlýðýn ýstýrabýný çektikçe
Sarhoþluðun tadýna varýyoruz
Terk edildikten sonra bir boþlukta
Kendimize kýzdýkça hep baþkalarýný affediyoruz
Terki erken buldukça tükenip, kayboluyoruz
Yoðurdu üfleyerek yedikçe her sütten sonra
Dünyamýz daha seçici olmaya baþlýyor
Her sigaradan sonra unutmak yemini ettikçe
Uçan her dumanla omuzlarýmýza konuyor sözcükler
Yükümüz gittikçe artýyor
Bitmeyecek gibi görünen yol daha da uzuyor
Kalabalýk þehirlere kaçtýkça
Yalnýzlýðý daha çok topluyoruz yanýmýza
Bu yolda tek yürümek istesek bile
Kader çizgimizi çizen baþkasý
Cümle toprak yýðýldýkça üstümüze
Neye yarar imamýn yedi tahtasý
Her iþin sonunda bir ihtimal varsa
Ýpin ucu elimizde olsa ne yazar
Yüreðinde pamuktan saray olsa ne çare
Bedeni içine girilemeyen kemiklerle örülüyse
Kalem nereye kadar duygusuzdur dersiniz
Eðer yýllarca en acýklý duygularý yazýp çizdiyse…

11.04.2011

Sosyal Medyada Paylaşın: