Gitmek; geceden kalma mütebessim bir ay sureti idi.. yalýn ayak haliçte, bitkin ve yalnýz balýkçý teknelerini, bir bir geçmek idi gitmek, ve ezan sesine karýþan dalgalarýnda, tevekkül içinde, geriye kalan her þeyden vazgeçmek idi gitmek..
Gitmek; sana ihanet etmek idi rezilce.. yaðan her yaðmurda, üryan bedenle, o biçim ýslanmaktý gitmek.. ki yaðmurdan deðil, gözlerinin isyan derinliklerinde birikmiþlikler idi gitmek..
Gitmek; kiliselerinde yankýlanan çan sesi idi bu kentin, Beyoðlunun arka sokaklarýnda meçhulce vurulmak idi gitmek, yada, ellerini tuttuðum-tutamadýðým galata kulesinden, kaderime her gün, biraz daha köpekleþerek küfretmek idi gitmek..
Gitmek; içinde sen olan, lakin artýk sensiz olan Ýstanbul idi..
Gitmek; bitmek idi gözlerinde; ölmek! ..
Bu kenti senle sevebilirdim!
Hamza Sizer
Sosyal Medyada Paylaşın:
Şerwav Hamza Sizer Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.