gün öðleni henüz dönmüþ
akþama daha vardý
aklýmda bir yýðýn iþ içimse dardý
bir sigara dedim paket hazýr elimde
çakmak kayýp yine
buldum
seni düþündüm
bahçede çýnar asýrlýk diyorlar
güneþ kavuruyor sýcak esiyordu rüzgâr
dallarýn dansý vurmuþtu pencereye
ya sallanýyor ya sýzlanýyordu yapraklar
daldým
seni düþündüm
açtým radyonun sesini bir perde
"aþk yolunda deli divane
nâr’ýný bekleyen pervane"
yanacak ya hazýr bahane
biri birine yalan söylüyordu yine
sözlerin geldi aklýma
güldüm
seni düþündüm
telefon ýsrarla çalýyor
açmak aklýmdan geçmiyordu bile
meþguldüm
döndüm seni düþündüm
sokaða atarsam dedim kendimi
yel ile savrulurum
bu sen sancýsýndan belki de kurtulurum
bitmemiþti yollardaki çalýþma
kaldýrýmlar delik deþikti
bir þeylerden kaçýyorlardý sanki insanlar
ya da birbirlerinden saklanýyorlardý onlar
hepsi bir taraftý ben bir taraf
tektim ürktüm
seni düþündüm
çevirdim anahtarý kapýda sessizliðe
eþikte karþýladý sensizliðim
hoþ geldin dedim yerine
durdum seni dinledim
anýlar dem tutarken bir hüzün nakaratýna
aynada yüzün dokundu suratýma
þaþýrdým yabancýlaþmýþlýðýna
dondum
seni düþündüm
uyumanýn anlamý yoktu gelmeyecektin
uyanmasam da olurdu doðmayacaktýn
kitaba sordum dünü geleceði
yordum
seni düþündüm
burun dibinde kulak týkanan çýðlýk
görmeden koklanan tadýmlýk acý
karþý kutba düþen her satýrda
zýt kutupta yerdeydi isa
ilk defa hak verdim sana
acýdým kendime ilk defa
dayandým aðladým insanlýðýma
yundum
seni düþündüm