Biz de Çocuk Olduk !

Sanki daha bir maviydi göðün rengi o zamanlar,
bir baþka tadý vardý çarþý ekmeðini aceleyle tatmanýn;
kar daha bir beyaz yaðardý sanki
ve kendi çapýnda bir ilmi bile vardý
kýzlarý kýzdýrmadan kartopu atmanýn.

Evimiz oteldi mevsim tatilse,
biz misafir sanatçýsý hanenin;
mekanýmýz mahallede kýrk köþe..

Baðýr-çaðýr, aklýna ne gelirse,
ama en uslusu da bizdik alemin,
ödülümüz üç kiþiye bir gazozdu en fazla
rahmetli bakkal Bekir amca gözümüzün içine bakardý
biz içine para verirdik, fabrikanýndý þiþe..

Simsiyah önlüklerin içinde
fabrikasyon oyuncak bebekler gibi
dizilirdik ilkokulun bahçesine.
Sabah akþam Andýmýz,
cumalarý Ýstiklal Marþý,
ta o günlerden çok sevdik Ýstiklal Marþýmýzý okumayý,
o bitince özgürüz diye..

Sokaðýmýz sýðýnaðýmýzdý en harbisinden,
öbür mahalleler Kapýkule’nin ötesi;
misket oynamak ya da maç yapmak için
kaçardýk bazen baþka mahalleye,
içimizde bir korku
“ya aramaya çýktýlarsa bizi?
Ya ensemizde patlarsa babamýzýn sesi?”,
Yine de toz kondurmazdýk kaçýþýmýzýn raconuna,
yoktu gidiþimizin geri vitesi.

Komþu teyzeler annemiz,
komþu kýzlarý bacýmýzdý.
Belki yoksulluktu eni konu yaþadýðýmýz
ama su katýlmamýþ efendilikti tek cephanemiz..
Komþuda hasta varsa biz de hastaydýk,
tulumbadan suyunu almak,
Ýðneci amcaya evini göstermek bizim görevimizdi;
iyileþmesi en büyük sevincimiz,
ölmesi en büyük acýmýzdý.

Bilen var mýydý bilmem ama
bize o yaþlarda zengin olmayý öðretmediler.
Zaten zengindik hepimiz,
Benim sapaným herkesindi,
Kemal’in kýrmýzý topu herkesin,
belki kimse hatýrlamýyordu
kimindi mavi bisikletimiz?

Büyüdük,
sanki iþ yaptýk büyüyüp te..
Hayat kuklacýbaþý, baðýr çaðýr, yat sürün;
biz acemi cambaz incecik ipte..

Büyüdükçe çöle döndü yaþamak
dönmek istedikçe yüzümüze kapandý
çocukluk denen kapý;
artýk sadece özlüyoruz
siyah beyaz resimlerde kalan o serabý..


Sosyal Medyada Paylaşın: