İZMİR AKŞAMLARINDA

Çekilmiþken yüreðime hüzün perdeleri,
Batýþýný seyrederken hayatýmýn;
intihar istekliydi gözlerim...

Ellerin deðdi yalnýzlýðýmýn ellerine,
Gözlerinle terk etti gönül sokaðýmý acýlar
Sözlerin döküldü suskunluðuma;
can buldu kanayan dudaklarým nefesinde.
Sana baðlandým ÝZMÝR akþamlarýnda...

Adýný verdim doðan her güne,
Sýðmadý ’ seni seviyorum ’ derken
içim içime.
Her mevsim bahardý ruhumun iklimi,
Her mevsim aþk mevsimi.
Seni sevdim ÝZMÝR akþamlarýnda...

Mavi gecelerin doyumsuz saatlerini gözledim;
sana açtým düþ’lerimin üzerini.
Bir nefeslik de olsa , bitse sabah uyanýnca
hazýrdým;
içinde ’ sen ’ olan yanlýþlar yapmaya.
Alevlendi en kadýn yaným,
Sana kandým ÝZMÝR akþamlarýnda...

Üþürken yapayalnýz,bir rüzgarýn soðuðunda,
Avuçlarýndaki uçurumlardan düþüyorum.
Umutlarý kýrýlýyor düþ’lerimin,
Tuttuðum yerden kopuyor hayallerim.
Acý çýðlýklar uðulduyor kulaklarýmda,
Hüzün serildi nemli bakýþlarýma.
Sana aðladým ÝZMÝR akþamlarýnda...

Hüzün perdeleri çekildi yüreðime.
Hayatýmýn batýþýný seyrediyor
intihar istekli gözlerim.
Yalnýzlýðýmýn elleriyle,
Ömür defterimin son yapraðýna
Seni yazdým
ÝZMÝR akþamlarýnda.


( hayat ýþýðý )

Sosyal Medyada Paylaşın: