Bir varmýþ, bir yokmuþ, Tanrý’nýn dertli kulu çokmuþ. Kimi kuru ekmek yermiþ, Kimi kuru soðan. ’Kiminin ambarý var, unu yokmuþ, Kiminin býçaðý var, kýný yokmuþ, Kiminin bacaðýnda donu yokmuþ.’
Bir gün yoklar yoklarla toplanmýþ, Ortaya kocaman bir yok çýkmýþ. Bu yokmuþ, þu yokmuþ, o yokmuþ, Çekince kuyruðu kopmuþ.
Bir gün yoklar meclisine bir var girmiþ, Yoklar yokluðunu anlamýþ. Bu varmýþ, þu varmýþ, o varmýþ, Yoklarýn öfkesi kabarmýþ.
Demiþ ki yoklar, ”Bu nasýl iþtir? ” Kimimizde var, kimimizde yok, Kimimiz aç, kimimiz tok. Bunca yok arasýnda olur mu bunca var? Vallahi bunda bir iþ var!..
Sosyal Medyada Paylaşın:
Muhsin Köktürk Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.