Rutubet kokan !
evlatlýktan red edilmiþ bir gün
usul usul karanlýklara kapatýyor yüzünü.
Ben ki hiç ait olamadýðým
yorgun düþlerin göç zamanýnda
gözyaþlarýmla yazdýðým þiirleri
hangi hýrçýn rüzgârlarla savurabilirim.
Acýmaz deme !
hasretinden üþürken ayazýnda hüküm giydirdiðim
göðsümde sýkýþmýþ tüm günahlarýmla
bir müezzin nefesinde
ezanlarýn ’Lâ’sýna sýðýndým
u t a n a r a k.
Rengârenk leblerimin ardýna sýðýnan zikir
þeddesine küsmüþ ’’nun’’gibi
bir muþtu düþseydi þerhine
sözlerinden miras acýlarý
yaralarýma n i k â h l a y a c a k t ý m.
Uykusu kaçmýþ kuruntulu bir gecenin týkanýrken nefesi.
ben namütenahi bir aþkýn bahtsýz yetimi
kaç yalnýzlýk diþledim yitik maviliklerinde
sen de durma yaz hükmünü imansýz ayrýlýklara.
Kestim ümidimi !
ah o tutarsýz sözlerinin zehrini akýtan
sen nefesinden öptüðüm adam
dualardan saðdýðýmýz umutlar
derin bir kedere gark olmuþ
müebbete þimdi
a n la y a m a d ý n.
/.../
Gönül Aydemir Adýgüzel.
23.02.2012