þehrin tüm günâhlarý yapýþtý geceme uzaktan beni izliyor melekler utanmadým seni düþünmekten belki biraz korktum korkar insanlar ölmekten
2-
ihtirastan uzak demekse odalar gardiyan kýlýðýndaysa duvarlar sürgüne gönderilmiþ babalarýmýz gibi hani Nâzýmýn dudaðýnda yarým kalmýþ sigarasý hani hücrede dertlenen dumaný gibi açýk kalmýþ pencereden süzülsem þehire çocuðun kendi kendine yürümeyi öðrenip çýkýp gitmesi gibi
yüzümdeki ateþe uyanýnca evlerinde üþeyenlere naralar atýyor sokak köpekleri beni tanýdýlar hüznünü gözlerinde taþýyan ta ana rahminden beri, belki daha da eski mýrýl mýrýl aþka duyulan hasret bir ben mi düþünüyorum kapitalizmin çarkýnda eksilirken yürek adam sende-leyerek kaç yüzyýl yürünecek
aman be rüzgâr o kadar mý belli kayboluþtan geldiðim bin þehir dolaþsam ayaklarýmda bir delikanlýnýn macera cinnetleri her ajans saatinde biraz daha öldürülünce þehirler boþ sokaklarýn kekelemesinden öte deðilsin
aþýklarda kendini arayan bir karmaþa birbirlerini gömen sözler, ayný nakarat sonu hep öksürüklü bir veda içlerindeki yeryüzünü böldürenlerde kabahat