Ne olur duyun beni, kurudu dudaklarým. Dilim bile aðzýmda, kaymýyor öðretmenim. Ayaz vurdu yüzüme, kýzardý yanaklarým Bizi ýsýtan güneþ, aymýyor öðretmenim.
Evimiz harap olmuþ, yýrtýlmýþ tüm perdeler, Anam babamdan ses yok, bilmiyorum nerdeler? Belki de dönülmeyen, sonu meçhul yerdeler Onlarda çýðlýðýmý, duymuyor öðretmenim.
Çadýr kentmiþ burasý, öyle diyor bilenler, Halkýn hizmetçisiymiþ,(!)ziyarete gelenler. Buz tutmuþ gözyaþýmý, göstermelik silenler Kazma kürekle yeri, oymuyor öðretmenim.
Günlerce kar altýnda, kalýr çadýr kentimiz, Ne bir sokaðýmýz var, nede belli semtimiz. Depremden kurtulmadý, kerpiç olan evimiz Hýrsýz demir çimento, koymuyor öðretmenim.
Afete uðramayan, bizi yenik görüyor, Gönderilen eskiler, depolarda çürüyor. Artçý depremler ise, ardardýna ürüyor Yüklenici çalmaya, doymuyor öðretmenim.
Demeyin sakýn bana, T.I.R la geldi torbalar, Gözü açýklar kaptý, yaðsýz kaldý çorbalar. Yapýþtý sýrtýmýza, kene gibi zorbalar Yabancýlar o kadar, soymuyor öðretmenim.
Sýcacýk bir soba yok, soðuktan üþüyoruz, Výcýk výcýk her taraf, çamura düþüyoruz. Çoraplarýmýz ýslak, tabandan þiþiyoruz Ayaðýmýz pabuca, sýðmýyor öðretmenim.
Periþanýz burada, aðlýyoruz yan yana, Yüreðim bu acýya, söyle nasýl dayana. Toprak durmadan kükrer, bakýnýz kör dumana Feryadýmýzý çoðu, duymuyor öðretmenim.
Milletin yardýmýný, hiç yabana koyamam, Hizmete koþanlarýn, gözlerini boyamam. Arka çýkanlarýmýn, adlarýný sayamam Fýrtýnalý hava da, kýymýyor öðretmenim.
Annem gibi sevdiðim, sizlere bu hitabým, Mücadeleden býktým, inanýn çok bitabým. Okulum yýkýlýnca, sizle gitti kitabým Cahiller bunu kayýp saymýyor öðretmenim. Yetimlik bile böyle koymuyor öðretmenim. Sosyal Medyada Paylaşın:
S.SAMYELİ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.