MANİK RUHUM

Bazen dünyanýn merkezi olduðuma
Gerçekten inanýyorum.
Ay da, Güneþ te,beni gördüðüne
Þükrediyor sanýyorum.


Ben olmasaydým sanki,
Bahar gelmezdi diyorum.
Ben doðmasaydým inan ki,
Dünya dönmezdi biliyorum.


Zaman zaman, ýþýk saçýyorum.
Kýþ ortasýnda kýrmýzý güller açýyorum
Lapa lapa kar yaðarken,
Gökyüzünde kanat çýrpýp, uçuyorum.

Her hastaya þifa daðýtacaðýma inanýyorum.
Yalan olduðunu bilsem de, her iltifata kanýyorum.
Bazen kara kýþýn ortasýnda, alev alev yanýyorum.
Ýþte o zaman ben, manik ataklarýmý tanýyorum.

Sonra yavaþ yavaþ daðlarýn altýnda eziliyorum.
Saklanacak yer arýyor, daracýk kalbimde büzülüyorum..
Üzülüyor, üzülüyor, üzülüyorum.
Korkma, diyorum kendi kendime, bu da geçecek.
Sonra yaþ olup gözlerimden süzülüyorum.

Sýðmaz oluyorum suçluluk yüklü olan giysilerime
Çöküyorum beni artýk taþýyamayan dizlerime.
Bakamýyorum ardýmdaki dolu dizgin izlerime.
Alevler dökülüyor yüreðime,
Þimþekler çakýyor gözlerime.
.

Yine, yine þahlanýyor uyuyan arap atým
.Yine yelkenler fora diyecek, marinada bekleyen yatým.
Haydi kalk manik gönlüm,
Uyan içimdeki çocuk,
Tasarruf günü deðil bugün, dünyanýn anasýný satýn!
Sosyal Medyada Paylaşın: