Bir can tanýdým; Daha yolun yarýsýnda, Yýkamýþ yüzünü suskunlukla... Gece karasý saçlarý; Savrulurken rüzðarda, Kahverengi gözleri, Hüzünlü hülyalý...
Pusuya düþürmüþ yüreðini; Zalim sevdiceði, Mayýn döþer gibi, Döþemiþ ihaneti!...
Aðýr bir hüzün kapladý havayý; Sustu...Soluklandý.. Usulca býraktý gözyaþlarýný, Sonra anlattý...
Seher yellerinden hayaller kovalardým; Bulutlara asardým bembeyaz düþlerimi, Þiirlerinden tutardým ellerini... Hele o gözleri; O gözleri yok mu, Benliðimin hiç durmadan kanayan yarasý...
Þimdi adýna aðýtlar yakarým uzak diyarlardan; Hasretini büyütür yüreðim, Asarým kendimi bulutlarýn sessizliðine... Yarsizlik hançer gecelerime... Nasýl da özledim bir bilse... Nasýl vazgeçebilirim, Sevdaya düþüren gözlerinden.
Bir can tanýdým; Daha yolun yarýsýnda, Yýkamýþ yüzünü suskunlukla... Önce yüreðine dokundum; Sonra ellerine, Ve lanet ettim ihanete, Ýhanetle incitene...
Sosyal Medyada Paylaşın:
EZOCAN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.