Kaç tükenmez kalem önceydi bilmem, Kaç kere tükendi,kaç tane deðiþti umrumda deðil.. .......................................................
Gece güne dönerken, Tüm sýcaklýðýyla batýyordu ay, Gökyüzünün cehennemine..
Güneþ yükseliyordu doðudan, Doðrudan yükseliyordu tamda alnýmýn üstünde parlýyordu, Ve yakýyordu alnýmýda..
Gün geceye dönerken, Güneþi batýrdým bir daðýn arkasýndan kendi ellerimle.. Soðudu güneþ,soðudu ellerim, gök soðudu,gece oldu.. Ay yine soðuk bir tencere gibi asýlmýþtý dört bir yanýndan..
Ve ben Ay’da bir pencereden izliyordum, Önce Dünya’yý, Sonra yaþadýðýn ülkeyi, Yaþadýðýn þehri, Sokaðýný, Sokaðýndaki evini, Ve evinin penceresinden uyuyan Seni...
O kadar anlamlý ki gece gündüz eþleþmesi.. O kadar mükemmel bir düzen ve uyum içinde ki herþey,
Bir þey söyleyeyim mi? Ayný ’Aþkýmýz’ gibi.. (Ceyhan)
Sosyal Medyada Paylaşın:
ceyhann Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.