ben kendime derinim, -sana! bir uzun ’kaybol! ’ gibi olduðum; kalbim kül daðlarý, yüklenir ateþten kayýklara odunum...
orda geçti ’geç kaldýnýz! ...’ günleri; baðlar bahçeleri gibi yokluðum; anýmsarým, öyle sor ki kolay mý âh, o sarý anýlarda sönen mum!
aþklar durdu, ben de artýk dururum; yolculuk musun, öyleyse içeriye gir; gök bir ip midir, kuþlar kaç boðum? yüzümün yerinde bulut... çoktanberidir...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Hilmi Yavuz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.