gidecek... kendisiyle yitecek belki sýr’ý: hiçbirþey kalmayacak... sâdece kýrýk bir cam; hepsi o kadar iþte! –ve ne varsa aykýrý bildiðin, senden olan... –ve bitecek serencâm!.. âh, ince duvarlara çakýlan kaba saba bir çiviye tutunmuþ... eðreti, öyle sarsak; çerçeve yenik düþtü gümüþe ve ahþaba; dökülür sýr’ý yüzün, aynalara bakmasak... hani aþk’ý yazýlacak olanda arýyorken bir sahaf, yitirir ya, kitapta yazýlmýþ olanlarý; nasýl biraraya gelir derken, ne tuhaf! sonunda hep aynalar buluþturur onlarý...
yüzüme bakmaz oldu aynalar, neden katý? âh, benimki deðil bu... –aynalarýn hayatý...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Hilmi Yavuz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.