ben hep senden yanaydým; o bildiðin sebsefa, sokak ilk göçebe yurdum olduydu hani; iþte orda seninle gökyüzünü ilk defa çökertip oturduyduk, kötücül ve yabani bir belleðin içinden atýlan öteberi; kendini bir aþka benzeterek anýmsar: en sýð yýllarý onun ve en derin günleri orda dururken iþte, öyle ince, karamsar biri gibi o sokak... aþkýmýz fotoroman, okunmuþ bitmiþ artýk, sürünüyor yerlerde; yaðmur kendini okþar, yapraklarý nemfoman o aðaç, duruyorken, soyunum, pencerede...
bir beyaz mikoloji olur sözlerim orda; seni ansa da belki, aynalar anmasa da..
Sosyal Medyada Paylaşın:
Hilmi Yavuz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.