sen hüzünlesin belki, belki hüzünlerlesin; ben, her zaman kendine yarýlan bir uçurum; bir öðle sonrasýdýr, kimse yok, kendi sesin sana âþinâ gelir: ‘bir yerden tanýyorum! ..’ kim nereden bilecek o sesi, yaz gününde? yaz, bir düðüm demektir, bu yüzden durup durup sen dâimâ yazlarý, onlarý çözdüðünde bir yumak olur aþklar... sanki hemen bulunup da yiten labirente, gene ona yolculuk etmeye geliyorsun... akþamlarý frengi- li o resimdeki (hangi resim?) o soluk ve çok tuhaf kadýna... Ariadne, kahverengi...
âh, elbette ölüme endeksleniyor bu kent; hem aynayla doluyum hem de bomboþ labirent...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Hilmi Yavuz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.