KİLİT

herþeyin kilide, bir kilide dönüþtüðü günlerde;
herkesin bana bir eþya gibi baktýðý günlerde;
kilitle beni,
ey eþya bakýþlý sevgilim!

eski bir ceviz sandýk gibi býrakýldýðý yerde
ölü bir þairin,
taflanlarýn arasýnda öylece duruyor olmasý
ve kimsenin ona yüz vermemesi gibi
anma gününde...
Kitab’ýmý Yalnýzlýða indirdiðim günlerde;
Aþklarýn bile ben geçerken eðildiði günlerde;
nehirlerin bir testiye sýkýþýp kaldýðý günlerde;
doður cübbeni cüneyd;
cübbeni doður;
beni kilitle cüneyd;
beni kilitle...

parmak uçlarýyla bir taflaný ufalayan þair;
elinde ulu bir aðaçla oynayan þair;
kendini doðum günü gibi hissediyor bu kentin,
ölü doðmuþ bu kentin doðum günü gibi hissediyor
anma gününde...
býrakýn hissetsin, beni kilitle!
je suis un vieux boudoir plein de roses fanées
çekmeceler açýk dursun,
çekmecedeki solgun gülleri kilitle!

ve sandýðý sulara býrak, býrak aksýn o sandýk;
onu var eden ulu ceviz aðacýna doðru aksýn,
herkesin bana bir eþya gibi baktýðý günlerde...

kilitle, þiirin içindeki derin yaraya kilitle...
Sosyal Medyada Paylaşın: