bir kent, ayaklanmýþ, yürüyor sana doðru; onbinlerce yalnýzlýk... eprimiþ ama kesif; aynalar aynalardan ürker olmuþken, soru þu: ‘ben neden, biraz tuhaf, benden daha obsessif bir aynaya epeydir adamýþým kendimi? ” çýlgýn þey! Israrla beni izliyor ama, kaçýrsam da yüzümü... faydasýz... bir yüz imi var onun yüzeyinde, hep orada... dâima! .. süslü su kesimiyken þimdi yeþil ve batýk bir geçmiþin aðýr, yaldýzlý iskeleti; bulaþýcý bir gemi ya da bin yýldýr atýk bir yaz... orda duruyor iþte, akþamlarý eðreti
bir tenha yüz geziyor çoktan göçmüþ o kenti; belleðim... aynalara sýr olan bir çökelti...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Hilmi Yavuz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.