söylesem hüzün olur, söylemesem de hüzün; zaten sözler de bezgin... kime anlatýlsýn? âh, dil’den ürker olduk; kimse dil’in bir düðün olduðunu bilmiyor; bir kenara atýlsýn diye bekliyor þiir... yýlýþýk ve savurgan çok boyalý bir gülün yükseliþi... ne hâzin!.. giderek kendimize sýðýnacak korugan bile bulamayarak... –ve elbette magazin bir yalnýzlýk edinip, n’olacaksa olacak diye yollara vurmak... terkide kaldý atým! aþklar bile sindiler, saklanýp köþe bucak; kalbimiz aksadata, âh, hazlar alým satým...
ve giderek aynada nedensiz kýrýlmalar; dil bitti!.. söz susuyor!.. bende bulutlanmalar...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Hilmi Yavuz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.