bir kapý açýldý, ansýzýn, baktýk: akþam!.. kimse benzemez oldu kendine; kimbilir ne kadar hüzünlü artýk, bir odadan ötekine geçmek bile...
sen neysen o kadarsýn, ey akþam! annem içini çekiyor kimi ansa; ürkü!.. biri ansýzýn bir gül koparsa; þimdi uzak olandýr neye ulaþsam...
ah, akþamdan bile ürküyor çocuk; her yer alacakaranlýk gurbet; soldu annem, solarken goblen ve tülbent; ve akþamýn ucuna doðru yolculuk...
bir türkü söylendi, neyin tadý var? akþam bile bitti, kalmadý çünkü... çekildik, bir baþýna kaldý o türkü; kapýlar arkamýzdan kapanmadýlar.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Hilmi Yavuz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.