Çocukluk anýlarým olmadý benim… Sokak arkadaþlarým…. Sabýkalý zannederlerdi umutlarýmý.. Sözcüklerimi… Hep bir köþede gerillacýlýk oynardým plastik askerlerle…. Belki de bundandýr içimdeki sessizliðin zorunluluðu… Çocuktum…. Kafeste ötüþen kuþlarýmdý arkadaþým… Saklambaç oynarken onlarla evin koridorunda…. Her gün yaparken ayný þeyi en baþtan… Ve balkondan izlerken… Koþuþturan çocuklarý… Yaþamamýþtým…. Ýzledim hepsini tüm çýplaklýðýyla… Ve izleyerek öðrendim insanlarý… Belki de bundandýr içimdeki sessizliðin zorunluluðu… Belki de bundan..(Ceyhan)
Sosyal Medyada Paylaşın:
ceyhann Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.