ŞİİR ÖLÜR, ŞÂİR AĞLAR.

Þiir denen denizde bizler sâdece kumuz
Bazýlarý sürekli birbirini yaðlýyor
Kimimiz gerçek isim, kimimiz birer rumuz
Bir çoðu rüþvet verip yorumcular baðlýyor


Kimisi dost görünür binbir türlü yalanla
Bir olur egosunun tatmînine dalanla
Birbirini kandýrýr övgü, filan falanla
Kimi de þiir diye yüreðini daðlýyor


Kiminin kalbi temiz, çýkarcýlara kanmýþ
Yalancýktan söylenen dost sözcüðüne yanmýþ
Kimi gazý görünce kendini þâir sanmýþ
Kargalar bülbül olmuþ, gül dalýnda çaðlýyor


Kimisi sâmimîdir, dostluklarý teklemez
Birine can diyorken bir karþýlýk beklemez
Her gördüðü þiire yalan övgü eklemez
Onlar yorumlarýyla öðrenmeyi saðlýyor


Ben bunlarý yazýnca kimini tutar sara
Ama tartýþýlmalý, kapanmalý bu yara
Sýrf bu yüzden mâtemde, düþünür kara kara
Gerçek þiirler ölmüþ, þâir ondan aðlýyor.


.
Sosyal Medyada Paylaşın: