senden önce kendi haline býrakýlmýþ yapraktým
mevsimden mevsime savrulan
deðerli bir aný
sabahý akþama varan zamaný olmayan
elleri gül koklamaz
gözleri güzel bulmaz
þansýzýn biriydim
senden önce dolu dolu geçmezdi vaktim
sakinliðim
uslu duruþum kimseyi ilgilendirmezdi
taþ için de
gök için de ayný anlamdým
ayný renktim
siyahtan öteye boyanmayan
senden önce çok acým vardý
derdimi dinleyen
ne istediðimi bilen
niçin eridiðimi
neden günbe gün solduðumu fark eden yoktu
bir hayli fazlaydý konuþacaklarým
kusacaklarým fýrat asiliðindeydi
sen geldin
sen karþýma çýktýn
sýfýrlanmýþ gibi oldu hüznüm
hiç düþmemiþim gibi oldu bana yaklaþýmýn
bana tavrýn hayatýmý
tekrardan bismilaha taþýdý