elim ayaðým kolum bacaðým burnum kulaðým kaþým gözüm olmasý gereken yerde olduðu halde sevileri yumak yapýp sevdalarýmý uçurtmamýþsam gönlünün ufuklarýnda ben engelliyim ey büyük sevdam!...
ben yerin diplerinde anlayanlara dökmüþüm alýn-terimi, piþmanlýðým yoktur... beni kahreden karanlýklarý delemeyen kendini lüzumsuz üstler sevdasýna vuran bir yüreðin vurdumduymazlýðýdýr...
yoksulluðumu engeller sýnýfýna yerleþtirdim. yüreðimin en büyük zenginliðini verdim stantlara meðer ne güzelmiþ duygular okyanusundan bakmak dünyaya... býrakmak olmayacak düþleri gerçeklerin koluna girmek meðer ne güzelmiþ yeni bir yolda yürümek...
ben artýk umudun güler yüzünü yerleþtirdim göz bebeklerime yeni bir güne baþlarken bütün yýldýzlarý ertesi gecelere gönderdim...
önüm açýk geçmiþim, varmýþým umutsuzluðun en uzun viyadükleri ötesine... bir el uzanýr avuçlarý sevda yüklü, tutarým kaygýlarýný yitirmiþ davranýþlarýmla...