ey gölge !

ey gölge !

hey sesini duymadýðým,
perdelerin ardýndan bile görmediðim
sana sesleniyorum
duy beni !

gördün mü beni hiç !
gözlerimdeki umudun nasýl yarým kaldýðýný,
kalbimi alýp ellerine,
nasýl kalp masajý yaptýklarýný ?
canlýyken,
ruhumun nasýl haykýrdýðýný !
sonra;
bir pamuk þeker verip ellerime
masallarda da kötülük var dediklerini !
görmedin !
tanýmadýn ki beni.

bir güne nasýl baþlanýr ey gölge !
sadece umut olsun isterim yanýmda.
arkadaþým o olsun.
yoksa nasýl dayanabilirim ki yarýnlara.

sorgulama zamanýn olmadý mý ey gölge !
belki olmamýþtýr.
ben zorunlu yargýçlardaným.
zorla;
geçmiþimi,bugünümü,geleceðini sorgulayanlardaným.
çok zor bilir misin ?
nereye ait olduðunu bilememek.
acýnýn yerini kestirememek.
ve yaþamaya devam edebilmek için görmemek !

belki kýrýldýn.
belki çok haklýsýn.
ama çok törpülendim.
törpüden çýkmýþ talaþýma gözyaþlarým aktý.
sýzýlandým.
ve öylece kaldým.

þimdi korkuyorum ey gölge !
anlayabilir misin bilmiyorum
Sosyal Medyada Paylaşın: