kýþýn tam ortasýnda-
gün ýþýðý meydanda,
karanlýkla savaþtýðý vakit
gün geceye yenik,
beden çoktan yýkýk
korku baþtan can da
ruhum zindan da
karabasan pusuda…
ve iþte yine tam o an!
güneþ midir- birden geceme doðan? etrafa ýþýklar saçan?
güneþ midir - öz’ümde geceme lamba, öz’ümle ruhuma ayna tutan?
geceye savaþ açan, korkulu karanlýða meydan okuyan?
hem korkutan...
hem koruyan…
yoksa, yoksa sen misin, tertemiz kalbinde parlayan?
gözlerimdi birden kamaþan
görmem imkânsýz
geceler ben sensiz
karanlýk can sessiz
ruhun ruhum da biz
vuslat vakti bedensiz
huzur çöktü bedelsiz.
bir nur-
iki bedende bir ben
ruhuma yenik bir sen
ruhuma ýþýk bu can
ruhuna aþýk her dem…
korku sardý; akýl karýþýk…
güneþ mi, yoksa sen misin dualarýnla ruhuma ýþýk?