YAR

Gün ýþýmýþsa eðer, sýmsýcak bir umut kaplar içimi.
Yanaklarýmý güle,
Dudaklarýmý bala,
Gözlerimi yemyeþil zeytinlere benzetirim.
Uzun uzun gökyüzüne bakar, yaratana þükrederim,
Beni yarattýðý için.
Güzel donattýðý için.
Güzel dedimse kaþým, gözüm deðil güzel olan,
Güzel olan,
Yaratýlmýþ olmam, doðmuþ olmam, yaþýyor olmam.
Doðdum, ailemi mutlu ettim, diye düþünüyorum.
Yaþýyorum, dünyanýn birçok kazanýmý var benden yana biliyorum.
Hatalarýmý çok seviyorum,
Bana kazandýrdýklarý tecrübeler için,
Umutlarýmý daha çok seviyorum,
Beni hayata baðladýklarý için.
Kuþkularým ise en büyük hazinem,
Öðrenmeye güdülmedikleri için.
N e kaldý geriye zaten.
Üzüntü, Keder,
Ýsyan.
Hiç bunlarla hayatý ýskalar mý insan?
Severim ben her þeyi,
Herkesi,
Her aný,
Her zamaný.
Nefret zarar,
Öfke niye var,
Kin, kime, ne katar?
Yaratan yar, yaratýlan yar,
Öyleyse yârine ram olmak var.

Sosyal Medyada Paylaşın: