Ey! Ýnsan’ým diyen ademoðlu, Zengin yada fakir, Ne farkeder, Gözlerini açarsýn dünyaya, Ruhun,kaderin, Nefsin tuzaðýnda.
Bedenin ise çýplaktýr doðduðunda, Sararlar seni bir bez parçasýna, Giyersin çeþit,çeþit libaslarý, Geçer bir çýrpýda, Çocukluk,gençlik çaðlarý.
Etrafýn kalabalýk, Sanýrsýn dostun çok, Hiç farketmezsin, Aslýnda, Sende benim gibi yalnýzsýn Ýç dünyanda, geçmez yaþlýlýk yýllarýn.
Yakalanýrsýn sende birgün, Ecel denen tuzaða, Tutar kolundan götürür seni, Ölüm denen doðum öncene.
Kurtaramazsýn kolunu, Yine sararlar seni kundak yerine, Bu defada, Kefen denen bez parçasýna, Yatýrýrlar kara topraðýn baðrýna, Dalarsýn orada ebedi uykuna.
Ey! Ýnsan’ým diyen ademoðlu, Kalp kýrmadan insan gibi yaþa, Acizane sözlerim, Küpe olsun,kulaklarýna...
Kul düþünce
Þiirime sesiyle hayat veren sevðili Hüzün Þairine çok tþkkr ederim.
Sosyal Medyada Paylaşın:
kul düşünce Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.