Hoşçakal ey şehir

Kara bir heykel gibi donuk gözlerin
Güneþ esir kalmýþ bakýþýnda
Paslý bir hançer misali
Üzerime çekilmiþ kirpiklerin
Savrulmuþ güllerim esen rüzgârda
Þarký söyler küllerim ayrýlýða
Hoþça kal ey þehir!
Sevdiðimin kokusu dolaþýrken sokaklarýnda
Ben kalamam yüreðimle tek baþýma
Elveda yüreði hasret kokan diyar
Hoþçakal ey þehir

Boþ ver su dökme arkamdan
Ben sessizce giderim
Bir tren gibi aðýr aðýr…
Umarsýzca aðlasýn,
Boynu bükük nehirlerin isterse
Nafile duramam ben sende

Yârimi elimden koparan el rüzgârý
Estikçe caddelerinde
Anýlarým daha canlý dururken parklarýnda
Kuytu gölgelerinde nefesim daralýr.
Ben yaþayamam sende
Beyaz bulutlarýn senin olsun
Ben hasretimi omuzlayýp gidiyorum
Üstü sende kalsýn imkânsýz aþklarýmýn
Unuturum nasýlsa
Adý bende hatýra olan
Saçlarý denizde ýslanmýþ
Gül dudaklý,
Elleri karanfil kokan yâri

Yaðmur bir daha yaðmayacak eskisi gibi
Islanmayacaðým yârimle bir daha kaldýrýmlarýnda
Onun kokusunu taþýdýkça bulvarlarýn,
Ben alýþamam
Hoþçakal ey þehir
ufuklarýnda kaybolacaðým birazdan
Bir gemi gibi
Arkamdan el sallama boþuna
Elveda gülleri pürmelal kokan
yaðmuru aðlayan þehir
Hoþçakal…

08 10 2007

Hüseyin Özbay
Sosyal Medyada Paylaşın: