CELAL İLE BEHİYE

Tarlayý ekti Celal.Bahar geldi.Çiçek oldu
badem, sevindi.Atý öldü.Ana avrat küfretti þansýna.
Yýlanlarý yaktý bir gece, bütün çayýr kavruldu.Çok
Raký içti yalnýzlýk öldü.Altmýþ yedi yýlýn hesabý
masalarda sýzdý.O güzelim hatýralarý leþ gibi
taþýmaya çalýþtý.
O gece yaktý Birinci’yi...Uzandý.Döþek, saman
hayata perde oldu tavan.
Seyretti seyretti, iki gýdým oynadý dudaðý.Güldü.
Ne devlet ne dünya, bir tek o vardý evde ve
Behiye’nin on sekiz yaþýndaki gülüþü...
Elini uzattý, okþadý yanaklarýný.
*Kýzdýn mý seninle gelmedim diye?
*Amaann Celal, sanki gel desem gelecektin.
*Gelirdim be! Gelirdim deyyusun kýzý, gelirdim
tabii.Bak ne halde ev.Çiçekler hep kurudu her taraf
toz duman.
*Oralar nasýl? Soba yakmaya halim yok, üþüyorum.
Behiye çocuksu bir gülümseyiþiyle elini uzattý.
*Celal, gelsen artýk diyorum.Sen sýkýlýrsýn, bak
çocuklar, çoluða çocuða karýþtý.Evde yalnýz baþýna
olur mu hiç? Gel be Celal’im
Celal güldü.Biraz yorgun, biraz kararsýz.
*Ben kalkamýyorum, tut elimden.Vakit geldi.
Yavaþ! sýrtým aðrýyor.
Sarýldýlar, gün doðdu, günler geçti, mahalle koktu
buldular onu.
Sosyal Medyada Paylaşın: